Ο Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας Φεραίος (Βελεστίνο, 1757 – Βελιγράδι, 24 Ιουνίου1798) (πραγματικό όνομα: Αντώνιος Κυριαζής), ήταν Έλληνας συγγραφέας, πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης. Θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ο ίδιος υπέγραφε ως «Ρήγας Βελεστινλής» ή «Ρήγας ο Θεσσαλός» και ουδέποτε «Φεραίος», κάτι που είναι δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων.[7]
Με αφετηρία τις παροικίες, ο ελληνισμός ήρθε σε επαφή με τις ιδέες του Διαφωτισμού. Οι έμποροι και γενικότερα οι Έλληνες που ταξίδευαν στην Ευρώπη έγιναν οι φορείς διάδοσης αυτών των ιδεών στον ελλαδικό χώρο. Καλλιεργήθηκε, λοιπόν, η αντίληψη ότι η λογική μπορεί όχι μόνο να εξηγήσει τον κόσμο αλλά και να τον αλλάξει. Η εκπαίδευση συνδέθηκε με τον αγώνα για ελευθερία.
Έτσι, διαμορφώθηκε, γύρω στα μέσα του 18ου αιώνα, ένα κίνημα που, επιδιώκοντας τη διάδοση των διαφωτιστικών ιδεών μεταξύ των Ελλήνων, αποσκοπούσε στην ιδεολογική προετοιμασία του αγώνα για την ελευθερία. Το κίνημα αυτό, που αναπτύχθηκε κυρίως στις παροικίες και σε ορισμένα από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα του ελληνισμού (Σμύρνη, Ιωάννινα, Χίος κτλ.), ονομάστηκε αργότερα Νεοελληνικός Διαφωτισμός.
Ανάμεσα στους πολλούς Έλληνες λόγιους που υιοθέτησαν τις ιδέες του Διαφωτισμού ξεχώρισαν ο Ρήγας Βελεστινλής και ο Αδαμάντιος Κοραής.
Ο Ρήγας Βελεστινλής (1757-1798) πρότεινε, στη Νέα Πολιτική Διοίκηση, ένα έργο έντονα επηρεασμένο από τις ριζοσπαστικές ιδέες των Γάλλων Ιακωβίνων, τη δημιουργία μιας «Ελληνικής Δημοκρατίας» που θα απλωνόταν σε όλη τη Βαλκανική αντικαθιστώντας την Οθωμανική αυτοκρατορία και εξασφαλίζοντας ισονομία και ισοπολιτεία στους κατοίκους της. Ο Ρήγας δοκίμασε να εφαρμόσει τα σχέδιά του, αλλά προδόθηκε και πλήρωσε με τη ζωή του, αυτός και οι σύντροφοί του, το όραμά του. Λίγο αργότερα το 1806, ο Ανώνυμος συγγραφέας του έργου Ελληνική Νομαρχία εμπνεόμενος από το όραμα του Ρήγα υποστήριξε με πάθος ότι οι Έλληνες πρέπει να αγωνιστούν μόνοι τους για την ελευθερία τους.
Ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833), υποστηρικτής των φιλελεύθερων ιδεών της γαλλικής επανάστασης, θεωρούσε ότι οι Έλληνες, για να κερδίσουν την ελευθερία τους, θα έπρεπε πρώτα να μορφωθούν. Αν και διαφωνούσε με τον εξαρχαϊσμό της γλώσσας, δεν δεχόταν αυτούσια τη δημοτική, από την οποία, όπως πίστευε, έπρεπε να αφαιρεθούν κάποιες λαϊκές και ξένες λέξεις.
Άλλοι σημαντικοί διαφωτιστές ήταν οι Ιώσηπος Μοισιόδακας και Δημήτριος Καταρτζής, θερμοί υπερασπιστές της χρήσης της λαϊκής γλώσσας, ο Κωνσταντίνος Κούμας, μαχητικός υποστηρικτής της εισαγωγής νέων μεθόδων διδασκαλίας και ο Θεόφιλος Καΐρης, οπαδός των φιλελεύθερων ιδεών της γαλλικής επανάστασης.
Η επιδημιολογική καταγραφή αλλά και η κλινική περιγραφή των περιστατικών του νέου κορονοϊού έχει ιδιαίτερη σημασία για την κατανόηση της μολυσματικότητας της νόσου αλλά και των κλινικών εκδηλώσεων της, επισημαίνει ο πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ).
Σύμφωνα με δημοσίευση στο επιστημονικό περιοδικό “New England Journal of Medicine” σχετικά με κρούσματα που καταγράφηκαν στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, προκύπτουν πολύτιμες πληροφορίες για την κλινική πορεία της νόσου και τον τρόπο μετάδοσης.
Συγκεκριμένα, στο κρούσμα που καταγράφηκε στη Γερμανία, η μετάδοση του ιού έγινε από Κινέζο υπήκοο που επισκέφθηκε τη Γερμανία για επαγγελματικούς λόγους και νόσησε κατά την επιστροφή του στην πατρίδα του. Με τη διάγνωσή του αναζητήθηκαν οι επαφές που είχε κάνει στην Ευρώπη και ανευρέθηκε Γερμανός υπήκοος με ήπια συμπτωματολογία ιογενούς συνδρομής, ο οποίος στον ιολογικό έλεγχο ήταν θετικός για τον νεό κορονοϊό. Τις επόμενες ημέρες, τρεις ακόμη Γερμανοί πολίτες διαγνώσθηκαν θετικοί για τον κορονοϊό. Ο ένας είχε έρθει σε επαφή με τον Κινέζο υπήκοο, ενώ οι άλλοι δύο με τον Γερμανό. Όλοι νοσηλεύονται σε απομόνωση σε νοσοκομείο του Μονάχου χωρίς όμως σοβαρά συμπτώματα.
Στην περίπτωση του ατόμου που διαγνώσθηκε στις Ηνωμένες πολιτείες, είχε επισκεφθεί πρόσφατα την πόλη Ουχάν της Κίνας και νόσησε με την επιστροφή του στη χώρα του. Ο ασθενής αυτός αφού διαγνώσθηκε θετικός για τον νέο κορονοϊό, νοσηλεύθηκε με συμπτώματα πνευμονίας η οποία αντιμετωπίσθηκε επιτυχώς με υποστηρικτική αγωγή.
Πλέον αναδεικνύεται ότι είναι δυνατή η μετάδοση του ιού από ασυμπτωματικούς φορείς, δεδομένο που πρέπει να ληφθεί υπόψιν στα μέτρα που λαμβάνονται για τον περιορισμό της επιδημίας, τονίζει ο κ. Δημόπουλος. Επιπλέον, καταδεικνύεται ότι τα κλινικά συμπτώματα της νόσου από τον νεό κορονοϊό ποικίλουν.
Οι σοβαρές επιπλοκές από το αναπνευστικό και το καρδιαγγειακό που έχουν περιγραφεί σε περιστατικά στην Κίνα, δεν αποτελούν τον κανόνα και αρκετοί ασθενείς μπορεί να έχουν πιο ήπια συμπτωματολογία. Τέλος, στον ασθενή στις Ηνωμένες Πολιτείες χορηγήθηκε και το υπό κλινική δοκιμή αντιικό φάρμακο ρεμντεσιβίρη.
Η αποτελεσματικότητα του φαρμάκου δεν μπορεί να κριθεί από αυτή την περίπτωση, σίγουρα όμως κλινικές μελέτες μπορούν να παρέχουν δεδομένα για τη χρήση του έναντι των κορονοϊών, υποστηρίζει ο πρύτανης του ΕΚΠΑ.
Η Φιλική Εταιρεία ήταν η σημαντικότερη από τις μυστικές οργανώσεις που σχηματίστηκαν για την προετοιμασία επανάστασης για την απελευθέρωση των Ελλήνων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό, και σύμφωνα με τους παλαιότερους ιστορικούς, από τον Εμ. Ξάνθο και τον Αθ. Τσακάλωφ. Επίσης από τα πρώτα μέλη που μυήθηκαν ήταν και ο Παν. Αναγνωστόπουλος (και μάλιστα κατά ορισμένες πηγές συνιδρυτής, πριν τον Ξάνθο που μυήθηκε αργότερα).
Οι Φιλικοί αφού μυούνταν στην Εταιρεία έδιναν όρκο πίστης και επικοινωνούσαν με κώδικες, ψευδώνυμα και συνθηματικές λέξεις. «Ο μυστικός χαρακτήρας της εξηγεί εν μέρει τον περιορισμένο και αμφίσημο χαρακτήρα των τεκμηρίων που άφησε πίσω της.»
Σκοπός της Φιλικής Εταιρείας ήταν η γενική επανάσταση των Ελλήνων για την «ανέγερσιν και απελευθέρωσιν του Ελληνικού Έθνους και της Πατρίδoς μας», όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Ξάνθος. Και σημειώνει στα «Aπομνημονεύματά» του: ..δια να ενεργήσωσι μόνοι των ό,τι ματαίως από πολλού χρόνου ήλπιζον από την φιλανθρωπίαν των χριστιανών βασιλέων».
Στις γραμμές της συσπειρώνονται κυρίως έμποροι και μικροαστοί, αλλά και Φαναριώτες και κοτζαμπάσηδες και κληρικοί, πρόσωπα που θα διαδραματίσουν αγωνιστικό ρόλο (θετικό ή αρνητικό) στον αγώνα για την ανεξαρτησία.
«Ορκίζομαι ενώπιον του αληθινού Θεού, ότι θέλω είμαι επί ζωής μου πιστός εις την Εταιρείαν κατά πάντα. Να φανερώσω το παραμικρόν από τα σημεία και τους λόγους της, μήτε να σταθώ κατ΄ουδένα λόγον ή αφορμή του να καταλάβωσι άλλοι ποτέ, ότι γνωρίζω τι περί τούτων, μήτε εις συγγενείς μου, μήτε εις πνευματικόν ή φίλον μου.
Ορκίζομαι ότι εις το εξής δεν θέλω έμβει εις καμμίαν εταιρείαν, οποία και αν είναι, μήτε εις κανέναν δεσμόν υποχρεωτικόν. Και μάλιστα, οποιονδήποτε δεσμόν αν είχα, και τον πλέον αδιάφορον ως προς την Εταιρείαν, θέλω τον νομίζει ως ουδέν.
Ορκίζομαι ότι θέλω τρέφει εις την καρδίαν μου αδιάλλακτον μίσος εναντίον των τυράννων της πατρίδος μου, των οπαδών και των ομοφρόνων με τούτους, θέλω ενεργεί κατά πάντα τρόπον προς βλάβην και αυτόν τον παντελή όλεθρόν των, όταν η περίστασις το συγχωρήσει. Ορκίζομαι να μη μεταχειριστώ ποτέ βίαν δια να αναγνωρισθώ με κανένα συνάδελφον, προσέχων εξ εναντίας με την μεγαλυτέραν επιμέλειαν να μην λανθασθώ κατά τούτο, γενόμενος αίτιος ακολούθου τινός συμβάντος, με κανένα συνάδελφον.
Ορκίζομαι να συντρέχω, όπου εύρω τινά συνάδελφον, με όλην την δύναμιν και την κατάστασίν μου. Να προσφέρω εις αυτόν σέβας και υπακοήν, αν είναι μεγαλύτερος εις τον βαθμόν και αν έτυχε πρότερον εχθρός μου, τόσον περισσότερον να τον αγαπώ και να τον συντρέχω, καθ΄όσον η έχθρα μου ήθελεν είναι μεγαλυτέρα.
Ορκίζομαι ότι καθώς εγώ παρεδέχθην εις Εταιρείαν, να δέχομαι παρομοίως άλλον αδελφόν, μεταχειριζόμενος πάντα τρόπον και όλην την κανονιζομένην άργητα, εωσού τον γνωρίσω Έλληνα αληθή, θερμόν υπερασπιστήν της πατρίδος, άνθρωπον ενάρετον και άξιον όχι μόνον να φυλάττη το μυστικόν, αλλά να κατηχήση και άλλον ορθού φρονήματος.
Ορκίζομαι να μην ωφελώμαι κατ΄ουδένα τρόπον από τα χρήματα της Εταιρείας, θεωρών αυτά ως ιερό πράγμα και ενέχυρον ανήκον εις όλον το Έθνος μου. Να προφυλάττωμαι παρομοίως και εις τα λαμβανόμενα εσφραγισμένα γράμματα.
Ορκίζομαι να μην ερωτώ κανένα των Φιλικών με περιέργειαν, δια να μάθω οποίος τον εδέχθη εις την Εταιρείαν. Κατά τούτο δε μήτε εγώ να φανερώσω, ή να δώσω αφορμήν εις τούτον να καταλάβη, ποίος με παρεδέχθη. Να αποκρίνομαι μάλιστα άγνοιαν, αν γνωρίζω το σημείον εις το εφοδιαστικόν τινός.
Ορκίζομαι να προσέχω πάντοτε εις την διαγωγήν μου, να είμαι ενάρετος. Να ευλαβώμαι την θρησκείαν μου, χωρίς να καταφρονώ τας ξένας. Να δίδω πάντοτε το καλόν παράδειγμα. Να συμβουλεύω και να συντρέχω τον ασθενή, τον δυστυχή και τον αδύνατον. Να σέβομαι την διοίκησιν, τα έθιμα, τα κριτήρια και τους διοικητάς του τόπου, εις τον οποίον διατριβώ.
Τέλος πάντων ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς ! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου. Τέλος ο θάνατός μου ας είναι η άφευκτος τιμωρία του αμαρτήματός μου, δια να μη λησμονώ την αγνότητα της Εταιρείας με την συμμετοχήν μου».
Με το πέρας του όρκου ο μυητής ακουμπούσε το δεξί του χέρι στον ώμο του μυούμενου και δήλωνε με κάθε επισημότητα:
«Ενώπιον του αοράτου και πανταχού παρόντος αληθινού Θεού,. του καθ’ αυτό δικαίου, του εκδικούντος την παράβασιν και παιδεύοντος την κακίαν, καθιερώνω κατά τους κανόνας της Φιλικής Εταιρείας τον (ονοματεπώνυμο) εκ πατρίδος (τόπος καταγωγής), ετών (ηλικία) και επαγγέλματος (τάδε) και δέχομαι τούτον ιερέα, καθώς εδέχθην τούτον εις την Εταιρείαν των Φιλικών»
Ο πνευμονιόκοκκος είναι μία από τις συχνότερες αιτίες της πνευμονίας, και μάλιστα στην πιο σοβαρή μορφή της. Πότε, όμως, πρέπει να γίνεται αυτός και ποιοι επιβάλλεται να τον κάνουν;
Ο πνευμονιόκοκκος είναι μία από τις συχνότερες αιτίες της πνευμονίας, και μάλιστα στην πιο σοβαρή μορφή της. Καθώς οι επιπλοκές τις οποίες μπορεί να προκαλέσει είναι σοβαρές, ο προληπτικός εμβολιασμός είναι η ορθότερη αντιμετώπιση.
Πότε, όμως, πρέπει να γίνεται αυτός και ποιοι επιβάλλεται να τον κάνουν;
Ο πνευμονιόκοκκος είναι η πιο κοινή αιτία εξωνοσοκομειακής μικροβιακής πνευμονίας. Ο αλκοολισμός, το άσθμα, η HIV λοίμωξη, η σπληνεκτομή, η δρεπανοκυτταρική αναιμία και οι αιματολογικές διαταραχές είναι προδιαθεσικοί παράγοντες.
Η θνησιμότητα παραμένει μεγάλη, ειδικά σε μεγάλες ηλικίες. Ο πνευμονιόκοκκος είναι επίσης το πιο κοινό αίτιο μηνιγγίτιδας σε ενηλίκους. Το κρανιακό τραύμα με διαφυγή εγκεφαλονωτιαίου υγρού, η παραρρινικολπίτιδα και η πνευμονία μπορεί να προηγούνται της πνευμονιοκοκκικής μηνιγγίτιδας.
Η μηνιγγίτιδα αυτή έχει τη μεγαλύτερη θνησιμότητα από όλα τα είδη μηνιγγίτιδας.
O πνευμονιόκοκκος προκαλεί συχνά και άλλες λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος σ’ όλες τις ηλικίες, όπως ωτίτιδα και παραρρινικολπίτιδα. Σε κάποιες περιπτώσεις, κατά τη διαδρομή των παραπάνω λοιμώξεων, το μικρόβιο κυκλοφορεί στο αίμα και εγκαθίσταται και σε άλλα σημεία του σώματος, όπως οι αρθρώσεις και η καρδιά.
Η πνευμονιοκοκκική πνευμονία είναι μία από τις συχνότερες μορφές πνευμονίας και αποτελεί μικροβιακή φλεγμονή των πνευμόνων. Παρατηρείται συνήθως έπειτα από ιογενείς λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος. Τα κυριότερα συμπτώματα της πνευμονίας είναι πυρετός, ρίγος, πόνος στο θώρακα, βήχας με πτύελα και δυσκολία στην αναπνοή.
Η νόσος αντιμετωπίζεται με αντιβιοτική αγωγή, όμως για πολλά άτομα είναι απαραίτητη η εισαγωγή στο νοσοκομείο. Η πνευμονία μπορεί να προκληθεί από πολλούς μικροοργανισμούς, όχι μόνο από πνευμονιόκοκκους. Ο πνευμονιόκοκκος όμως είναι συχνό αίτιο πνευμονίας και η πνευμονία την οποία προκαλεί, είναι σοβαρή.
Αναπτύσσουν συχνότερα πνευμονιοκοκκικές λοιμώξεις και συνήθως βαρύτερης μορφής τα άτομα:
Τα άτομα που ανήκουν στις παραπάνω ομάδες χρήζουν μεγαλύτερης προστασίας και πρέπει να εμβολιάζονται.
Το εμβόλιο μπορεί να γίνει οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, με ένεση, υποδόρια ή ενδομυϊκά, στο βραχίονα (περιοχή του δελτοειδούς μυός). Το πολυσακχαριδικό εμβόλιο κατά του πνευμονιόκοκκου παρέχει μακρά προστασία. Επανεμβολιασμός συνιστάται έπειτα από περίπου 5 χρόνια.
Το εμβόλιο κατά του πνευμονιόκοκκου και το αντιγριπικό μπορούν να γίνουν συγχρόνως, το καθένα σε άλλο βραχίονα. Τα περισσότερα άτομα που χρειάζονται το ένα εμβόλιο χρειάζονται και το άλλο. Ο διπλός εμβολιασμός δεν αυξάνει τις παρενέργειες, ενώ δρα αθροιστικά στην προστασία έναντι λοιμώξεων του αναπνευστικού συστήματος.
Να μην ξεχνάμε όμως ότι το αντιγριπικό εμβόλιο χορηγείται κάθε χρόνο, ενώ το αντιπνευμονιοκοκκικό κάθε 5 χρόνια.
Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!
